....düþünmemek ölüm....
biz
hayaller küçükken
ayrý kýyýlarýn sabahýnda uyanýrdýk
titrerdi içimizdeki güneþin yüzü
bilinmeyen nefeslerin
gölgelerinde doðardýk
önce çýðlýðýnda kalýntýlar taþýyan
çocuk olurdu düþlerimiz
sonra düþerdik hýçkýrýkla gönül avlumuza
yoðrulurdu gözbebeklerimizdeki anlam
tedbirsiz hasretlerin güzergahýnda
yürürken büyüyen hayallerimiz
alt ederdik
çengelsiz ihtimalleri
ama/ dün,
dünden önceki
düþlerin eteklerinde devrilen huçkýrýklarla
uzandým gökyüzüne
sabahlayan adýmlarla konuþtum
sýðdýrdým yeni bir hayat soluðu dudaklarýna
benim o avludaki güneþin kanat sesi
yeminliyim senle bütün mevsimlere doðmaya
....