güneþ köþebaþlarýna býrakýr kendini
ve akþam yalnýzlýðý boþluðun telaþýna
mevsim gözünü kapadýðýnda...
hüzün dalgýnlýklar eskir gecelerde
ikindiye yansýyan tenler odalarda
herþey artýk yalnýzdýr kendi derinliðinde
belleðe kazýlan anýlar kederle seviþen
aþk bitti
sessizce sýyrýldý yazdan insanlar
suretler ýþýyan lambanýn yaþýnda
donuk bir resim
tarih sayýklamalarýn içinden geçtiðim bakmalar
gittikçe körleniyor denize oturan þiirler
sahte bir maviye düþen suyu büyütüyorum ruhumda
kýzgýn akþamlarýn sandýðýnda gündelik uðultular
yorgun geçmiþ durmadan gövdeme yaðmalanan
gitgide unutuyorum duvarlarda gülümseyen uçurumlarý
kalbimin ezberinde ölen þehir
cehennem uykusu
içime atýlan sancýlarýn kýyametinden taþan parçalar
gürültü koparýr yüreðimde
gölgeler gizli bir bulut
perdelerden sýzan
güneþ köþebaþlarýna býraktýðýndan beri kendini
aþk bitti
karanlýða doðan soðuk
kabuk baðlayan düþlerde
üþüyorum.