DOLUNAYIN MEŞALESİ

Kanatlarýndan çengellenmiþ bir kuþ misali cýlýzdý sesin,
Kabarýp birden dinen bir denizdi,
Dolunayýn meþalesiyle aydýnlanmýþ nefesin,
Mavi bir uçurtmanýn uzun soluklu esintisiydi.



Sen deniz bakýþlý bir çocuktun, ikliminde baharlar,
Ben baþýma umutlar kundak edip
Ýkbale koþmuþtum,
Yüreðimde yaðmurlarý kýskandýran fýsýltýlar,



Sabahý yudumluyorken karanfiller vardý ellerinde,
Ve yine ellerindeydi geceye serpiþtiðin yýldýzlar,
Þafak sözlenirken bir eylül bestesiyle,
Ufka demlenen yüreðinde söyleniyordu bitmeyen þarkýlar.




Dualar takýlýrken duvaklarýna sen,
Cennet sayýklýyordun,
Kýyýlarýma vuran dalgalarla ben,
Kumlara gülüþünü hediye ediyordum.



Beþiklerde büyüttüðümüz hayallerimizin,
Ben saçlarýný tarýyordum, sen örüyordun,
Kovarken ormana gölgesini kederlerimizin,
Kýzýl baþlý güneþ doðacak rüyalarýmýza, biliyordun.




Visal Rüzgarý
Sosyal Medyada Paylaşın: