UHREVİ BESTE

Vakit geceyi basýyorken poyraz misali yüreðine,

Kaldýramazken baþýný, ‘yarýn’ denilen kelime

Sen, ey sen! Umutlar diziyordun boncuk boncuk bileklerine.

Saçlarýný tarýyordun hayallerinin,

Sen ey Eylül bakýþlý!

Kamçýlanýrken isyanlar zifiri yüreklerde,

Bahar dileniyordun Rabbine.





Beyaz duvaklý yarýnlarýn hasretiyle

demleniyorken denizlerin,

dalgalarý kucaklýyorken bir seher vaktinde,

güneþ kokuyordu tan renginde sözlerin.





Sen, ey sen! Söyle hangi kapýyý açtýn gönlünde?

Dolunayý sýðdýrýrken uhrevi bestelerine,

þahadeti alnýna sürüp aðladýn,

gözyaþlarýnla yýkanan seccadende.

Meþalelerle aydýnlattýðýn kaderine,

Sen, iman denilen beyaz bir atý baðladýn.


VÝSAL RÜZGARI
Sosyal Medyada Paylaşın: