SONBAHAR

Unutma,
Ben seni sonbaharda sevdim,
Sonbaharý hep bu yüzden bekledim.
Olsan da olmasan da
Sonbahar artýk en sevdiðim mevsim.
Neticede Eylül getirmiþti saçlarýný
Ve Saçlarýnda papatyalar…
Kokusu bir dað esintisi,
Esmiþti öyle baþýmda.
Baþýmda kavak yelleri…
Ne çok savurgan ne de çok durgun
Sonbahar gibiydi ruhum
Senin alacalý kýþ günlerinin yanýnda
Ben daha dingin dururdum
Sonra daha bir serin esti hýrçýnlýðým
Daha bir arttý yaðmurlarým
Bir Ekim gibi girdiðinde hayatýma
Ben oradan oraya bir rüzgârdým.
Eylül, Ekim arasý…
Yere düþen yapraklar gibiydi yalnýzlýðým
Botlarým vardý,
Sana yetiþmek için iri adýmlar atardým
Ýçinde kaybolurdu ayaklarým
Yapraklar vardý
Sarýdan turuncuya hatta kimisi kýrmýzýya çalardý…
Onlar uçuþtukça anýlarýmý kondururdum uçlarýna
Üstüne bastýðýmda çýkan sese hayrandým ben aslýnda
Bir o bir de camýma vuran yaðmur…
Ha bir de sýcak kahvem…
Kahvemi alýr, camýma vuran yaðmura seni anlatýrdým.
Böylece kendimi Kasým da geleceðini ümit ederken bulurdum.
Belki de sevmenin deðil ayrýlýðýn mevsimiydi Ekim.
Çaresiz, Kasým’a ümit besledim
Sonra Kasým oldu.
Sonbahar, geriye kalan tüm baharlarýmý alýp götürürcesine
Beni darmadaðýn edercesine hýzlý, çok hýzlý esti.
Ben, sonbaharlarda hep son baharýmmýþçasýna bekledim…
Seni bekledim, baharý bekledim
En çok sonbaharda seni beklemeyi bekledim
Belki Seni beklemeyi sevdim
Çünkü sen her kýþ geldin…

BAÞAK KURU
Sosyal Medyada Paylaşın: