kýyý yoksunu bir ufkun
düþlem yoksulu tozuyum
savruluyorum uzak dalgalarýn
geçit devirlerinde
yosunlardan biçili kayalýklarda
umutlarým ölü
kendine erginleþen hüzünlü belleðimin
iç evi hýrsýz
özlemin o çarpýk his daðarcýðýnda
gözlerimde hapis inciler
baþlýyorum karanlýðýn bitiðiyle
yeniden nefes almaya
en uzak sesleniþim
ilk müstemleke
söz kopuyor dilimden
rüzgar söylüyor dalga ezgilerini
utanýyor içimdeki mavi
düþlerimi kemiren satýrlar
gelecekten ödünç alýnmýþ
Umarsýzlýðýmý mý devþirir ay vakti
kimsesiz denizlerde
...