Ne kendin varsýn, ne de görüntün var, sesin hiç çýkmýyor,
Gözlerimi kapatýp resmini seyrediyorum, bana hiç bakmýyor,
Bilirim, gönlün ateþ gibi, yanýyor yanmasýna da, beni yakmýyor;
Gönüllerde ateþ istiyorum, yansýn, yaksýn istiyorum, lakin yakmýyor...
Korsuz, közsüz, sözsüz sevda mý olurmuþ, insan donar, gönüller donar,
Buzda çiçek olur mu, açar mý, dost dost diye kokar mý, açsa da solar,
Gönüller açýlýrsa tomurcuklar açar gül olur, gönül bahçesi güllerle dolar;
Duygular destan olur, duygular þiir olur, duygular sel olur, gönüle akar...
Ateþle su, biri yakar biri söndürür, öyle biliriz ama, ateþ ýsýtmalý gönülü,
Su can vermeli, hayat vermeli, cennete dönmeli ki dünya, mis kokulu.
Ýki gönül bir olmalý, birbirine dolmalý, yanmalý içten içe, her yer aþk kokulu;
Göz göze deðince þimþek çakmalý, bir ateþ yakmalý ki almalý baþtan akýlý...
Tevfik ALBAY
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.