Neden soðuk bir yalnýzlýk içindeyim?
Gözyaþlarým neden akýp gidiyor?
Kendimi hiç bulamýyorum!
Bulduðum tek þey yalnýzlýk.
Gözlerimin altýnda:
Hep karanlýk bir oda,
Kör bir ýþýk
Ve de ben!
Kördüðüm çözüyorum kendimce.
Ama nerden baþlasam hep ayný yerdeyim.
Ayný nokta,
Ayný düðüm
Ve iþte yine kördüðüm.
Bulamýyorum ki nedensizce, sonuçlarý.
Sarpa sarýyor her þey,
Zihnim yok,
Varla yok arasýndayým!
Yaþýyorum evet, ölmüþçesine.
Ýþte yaramaz, sap tutmaz
Bir hiç hissediyorum bütünümü.
Ne yapsam da,
Nelere girsem de,
Vardýðým sonuç ayný;
Hüzün!
Þu kara bahtlýk var ya?
Hah! Ýþte o benim.
Ne acýklý bir þarký deðil mi?
Anlamak, yorumlamaktan zor.
Ateþ döküp yanmak gibi,
Bir denizde unutulmak gibi,
Çocuk aklýyla aðaçta asýlý kalmak gibi.
Yada soðuktan donan bedenimi,
Buzun üstüne býrakmak gibi…
Sonra da…
Bilirsiniz iþte hep ayný masal deyip geçerler,
Ama…
Benimkisi gerçektende, gerçek.
Ölüme ramak kala hayat,
Ve yaþamaya umutsuz.
Yani ben,
Neyi düþlesem hayallerimde;
Ýþte O…
Hiçbir zaman gerçeðe kavuþmaz…
Hatta aksine çýkar her þey.
Belki aksisini düþlesem:
Olur mu?
Yani kötüden güzele…
Olmuyor kötü kötüsüyle kalýyor.
Atsam mý kendimi dünyadan?
Sanki sonrasý lezzet mi?
Aksine korkunç bir afat çökecek boynuma.
Kurtulmak mý?
Kim demiþ!
Kurtuluþ yok acý var.
Çaresiz ve çaresiz,
Baþka da kelime bulamýyorum…