Rüyadan sarkan bir ipe benzerdi elin
ince kuþ tüyü rüzgârlardan kopup gelen
göðümün saten parýltýsýndayken dikiþ tutmaz yüreðin
bir güle benzerdin sessiz ve öylesine
seni kendime niþanlamadan az zaman önce
tuttuðum bütün silahlarýn demirinde soðudu nabzým
akþamý arþýnla ölçerken gök beyaz kuþlar
demirinde soðudum tutuklanmanýn
ten utangaç ruh asiydi biraz
ýþýklarýn kir tuttuðu bir kýyý þeridi gibi inadýna
kaç mühürlü serinlikle yýkandý göðsüm
denizin kumuyla resimlendiðimde naif bir þairken daha
anladým senin ben olduðunu
tutsak bir kadýnýn inleyen sesiyle kýrýlýrken içimdeki testi
bilmezdim gözyaþýmýn ölçülemeyeceðini
katran katran dirilirken düþümdeki buhran
annemden babamdan dostumdan utandým
kýsa ömürlü filmlerin ölümsüz figüranýydýn sen
her sahneyle büyüyen bir kez daha
beni bir tuvalin sonsuzluðuna yatýran
gönlünden kaçak, ustan yoksun ressam
rengin iktidarýný sözcükte arayan manolya
bir renksiz þiirle tutuþtu mevsim
kýsacýk bir günde gidiverdi sallanan sandalyenin
devinimini sýrtlanan fotoðraftaki huzur
kýsa bir günde nefes alýr gibi sonsuz
sonsuz bir nefeste ölür gibi aniden
aldatýlmýþ bir baba ölgünlüðünde gönlü kirli
utandýðýna utanan bir çocuk gibi bulanýk
dudaklarýmda eski bir öpücük lekesi kadar
i mgesiyle büyüyor hala
bir kadýna inanmak
masumiyetimin þekilsiz aynasýnda...
Nevzat KONÞER
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.