hiç olmadýðým yerde
bulutlanan gözlerimle uyanýrým sabaha
çoðalýrým
gölgesiz salýncaklar gibi
gök katarýndan çizikler
mevsimle oynuyor
titrek elleriyle uzanan sessizlik
dökülmüþ sarý yapraklar kadar hür
irkilen hazanla hüzün
tartýþýyor kulaklarýmýn ak katýnda
geçimsiz bir ayaklanma sallantýsýnda
çýðlýðým cebimde kendime yuvarlanýyorum
düþþel bir yol bu
büyülü
devasa
beliriyor sol omzunda bir melek
çözülüyor bütün gelecek
gördüðüm yokuþlarda
daralýyor nefesim
kýlý kýrk yaran
hüzün piramiti bu
anlar kaybolurken
göz çukurlarýna bir hayal çengelleyeceksin
tutunacaksýn aþka kýlpayý..
ama ben
hoþ görmeden aþk akranlarýný
akýllanan duygular kadar kutsal
aldýðým yere býrakýyorum düþlerimi
uyanýþým bu yüzden
.....