Açlık ve İnsanlık

Aç ve açýkta bir baba,
Yedi çocuðuyla göçüyordu yurdundan,
Gözleri yaþlý ardýna bakmadan.
Ve en kötüsü nereye gittiðini bilmeden,
Dermansýz ayaklarla yürüyorlardý düþe kalka,
Çok deðil kaç Km ötede,
Bir yavrusunu kaybetti.
Gözleri yaþlý, yüreði kahýrdý,
Cenazeyi yýkayacak su yoktu,
Öylece gömdü birkaç santim çukura,
Namazsýz, telkinsiz ve törensiz.
Güneþ ýsýtmýyor, yakýyordu ortalýðý,
Bedenler yýlgýn, soluklar nefessiz.
Kalanlarla yola düþtü baba,
Sonra ikincisi, üçüncüsü, dördüncüsü,
Ve en son bir kampa varýnca,
Beþinci evladýnýn da topraða gömdü.
Çocuklar bir kere,
Baba, binlerce kez öldü.

Bir lahza düþündüm, Afrika’da babayým,
Yokluk ve sefalet tek davet,
Çaresizlik en çekilmez kahrým,
Akabe her yaným,
Viran bir mecalsizlik.
Ýnsanlar ölüyor, çocuklar ölüyor, canlýlar ölüyor
Her yerde ölüm, her yerde kokuþmuþ et.
Korkuyla irkildim o anda,
“Medet” dedim. “Allah’ým medet.”

Her gün tonlarca ekmeði çöpe,
Tonlarca suyu gereksiz harcarken,
Açlýktan ölenlere boþ boþ bakarýz,
“Ben ne yapabilirim” der çýkarýz içinden.
Yüreðimiz kararmasýn, vicdanýmýz taþlanmasýn,
Merhametsiz olmayalým,
Biz duyarlý olursak biter bu meret,
Hiçbir þey yapamýyorsan,
Bari dua et.

Ýnsanlar zerre buðdaya hasret Afrika’da,
Karanlýða gömülmüþ þafak,
Ar damarýmýz çatlamýþ,
Sofrada yemekler tabak tabak.

Yerkabuðunun içindekileri dýþarý fýrlattýðý,
Yemin olunan;
Alýnan her nefesin hesabýnýn sorulduðu,
Zinhar mazeretlerin kifayetsiz kaldýðý,
Mizaný, düþünen var mý?

Her sofraya oturduðumda,
Çiðnediðim her lokma, içtiðim her yudum su,
Yapýþýr ümmüðüme.
Gözlerim dolar, yüreðim burkulur,
Sorgular vicdaným kendi kendini,
“Bunun hesabýný nasýl veririm?”
Öte tarafta insanlar açken,
“Ben nasýl yemek yerim.”

Bir ana dört çocuðuyla,
Umutsuz bir umutla,
Sýcaktan kavrulan bir günde,
Çýkýyordu yola.
Rüzgârýn bile mahzene gizlendiði o günde,
Bir ana dört çocuðuyla çölde.
Yürüyordu yorgun ve bitik,
Vardýlar bir aðacýn altýna,
Yürekler susuz, kursaklar kurumuþ,
Mideler bomboþ açlýktan solmuþ.
Çocuklar takatsiz, soluksuz adým atamýyordu.
Bir ana, çocuklarýný aðacýn gölgesine býraktý,
Tek baþýna,
Tek baþýna, umutsuz bir umutla,
Çiðer parelersiz,
Çocuklarýnýn hayatý uðruna, son bir hamleyle
Koþuyordu bilmediði bir yöne.
Günler sonra bir yere vardý,
Vardýðý yerde de sefalet vardý,
Ardýna baktý,
Çocuklarýný nereye býraktýðýný,
Hatýrlayamadý.

Aza kanaati olmayanýn, çoðu olsa neye yarar,
Öyleki yoklukta sýzlar, varlýkta azar.

Sosyal Medyada Paylaşın: