ÖLÜMÜ ÖZLETTİLER

Þans deðildir, kapýyý çalan
Ýyi bilinen her þey.

Kim bilebilir netice-i ahvalýný
Dün gece yine çaldý kapýmý,
Gözümle gördüm,
Ýyi bilinen þeyin yalanýný.

Týkadým, genzine kadar
Çýkartmadým sesini sedasýný
Korkmadým,
Ama, pek cesurda sayýlmazdým.

Zelzele var gerdanýmda
Bronþlarým þiþme balon
Acýmasý kalmamýþ,
Ýhanet ediyor azalarým,
Bir baþka ihanette aklaþan saçlarýmda.

Adamýn biri altmýþa dayandý yaþý, halen bekar
Ne mal ne mülk ne evi, nede ameli,
Manasýz bir ömür, harçsýz bir duvar.

“Garibin çilesi ölünce biter” dediler.
Kandýrdýlar bizi daha toyken
Yoðrulma zamaný ter býyýkken,
Bundandýr teslimiyetçiliðimiz,
Bundandýr tembelliðimiz.
Özlettiler ölümü bize,
Yeþermedi baðýmýz,
Yeþermedi bahçemiz.

Hep söylediler ve hep inandýk
Her koyunun bacaðýndan asýldýðýna.
Leþ kokusundan geçmez oldu dört yanýmýz,
Burnumuzdan kokuyu,
Dilimizle tat almayý unuttuk,
Ne ahlak kaldý, ne arýmýz,
Kötüyü tuttuk,
Meçhule karýþtý insanlýðýmýz.

Tüyü olsam kanadýnda güvercinin
Uçsam barýþ semalarýnda
Sonra bir bulut olsam ve de yaðmur olsam
Serpilsem gül yapraðýna
Sefasýný sürsem, kendimce.
Yüzük taksam, hayalimin parmaðýna.

09.12.2004

Sosyal Medyada Paylaşın: