Buharlaþan þehrin sendromuydu rüyasýz kalmak
Su, aðaç, çiçek, kuþlar ve çocuklar...
Buhar olup uçuyordu her þey.
Bir tek taþlar aðýrdý yerinde.
Kara yazgýlý yaðýz bir adamýn çöktüðü
Duvar dibinde birkaç umut kýrýntýsý…
Býyýklarýnda terlemiþ derin düþüncelere
Mendil yumuþaklýðýnda darbe…
Bir de ensesinden öpen merhameti güya!
Kýsýk gözlerle baktýðý güneþe sitem, dudaklarýnda,
“Bir hiç olup karýþsam havaya, hafiflesem þöyle bir”
Baþka türlü çekilmez bu dünya yükü, kim bilir.
Balkonuna astýðý beyaz çarþaflarda
Hangi hayalini kurutuyor genç kadýn?
Parklarýn yosunlu süs havuzlarýnda batmýþ kaðýt gemiler,
Hangi çocuðun sevinci?
Trenlerin kýzgýn vagonlarý kaç sevdanýn kanýna girecek?
Bavullarda kaçýrýlan mutlu günler tohumu
Çatlar mý çorak yazýlarda?
Bezgin bir ruhla birbirine deðen bedenler geçiyor caddelerden
Herbiri kendi yalnýzlýk dehlizinde âmâyý oynuyor.
Gökyüzü; aðaç, çiçek, çocuk dolu oysa…
Kimse görmüyor.