sürekli ürperen
öyküsüz ve öksüz gecede
sallanan bir iç rüyadýr,
yaþamýn gömülen çýðlýklarý
yaðmurda açmýþ enginlerin
uðurlamaz artýk deniz yüzünü
sen umudun öfkesi
gözlerini sal yap
rüzgarýn çizdiði enlem aralarýnda
salýn kanatlarýnla ,sabahla,
beneklerine dokunurken denksiz hüzünler
hala geçiyorsun ömrümün önümden
düþlere ölüm iþlemez
derdi þair
savrulabilirim belki
çocuk saflýðýnda
oysa
yorgundur kanatlarým tarifsiz sunaðýnda ömrün
senler birikiyor içimde
örselenmiyor mevsimlerin sevgi yanýlgýsý
dalgalarý sulayýnca yaðmur
sen geliyorsun aklýma anne
....