Aðýr akþamlar usul usul çökerken þehre,
Solgun camlarda can verdi ýþýklar.
Bir kýzýl “Ah!” koptu içimden.
Ufuk boydan boya
Yüz hüzne boyandý.
Karamsar renkler duruyordu ufukta;
Yalnýzlýðýn yanýk naðmesi,
Çýnladý durdu sýrlý sonsuzlukta.
Daðlarýn ardýnda,
O yerde midir, sevda yüklü yarýnlar?
Yoksa sýmsýcak, çýð gibi
Düþlerimi besleyen gönlümde mi?
Dallarda kalan üç beþ kuþ da
Katýlýp gitmiþ göç kervanýna.
Benzi sapsarý güz yapraklarý,
Dönerken yeryüzü ölü topraðýna,
Düþüyor teker teker
Hazanýn yumuþak kucaðýna…
Gölgeler üþüyor, gözler nemli.
Bu âlemde en gizemli, en önemli
Ölüm hakikatidir, kanýmda donan.
Zaman sadece bir merdiven,
Sonsuz gecelerin ardýna uzanan…
Daðlar mor, dallar kýrýk, yollar sarý.
Karþýmda can çekiþen þu sonbaharý
Gördükçe titrerim.
Güz akþamlarýnýn gurbet yarasý,
Sýzým sýzým sýzýlar gurup sonrasý.
Elimde yar mektubu, dilimde sýla türküsü.
Uzanýr göklere kat kat
Engellerin kalýn örtüsü…
Deva diye yüze sürülür;
Bir küçük ýþýk, þýk bir tebessüm…
Çepeçevre özlem iklimini doldurur,
Düþler ýrmaðý sonsuz bir nur.
Çile yumaðý savrulur iplik iplik,
Ruhumu umuda baðlayan bir bað olur.
Þu titrek, kýrýk kalbim,
Ipýlýk baharlarýn, pembe hayaliyle avunur.