Uzak daðlara yaðan karýn soðuðu ile
Yýkanmýþ poyraz,
Üþümek ikliminin kapýsýný çalýyor.
Biliyorum…
Yorgunum…
Bilip de unuttuðum yollardan
Geçtim de geldim,
Bu sonbahar bahçesine…
Aklýmý bir yerlerinde unuttum o yolun
Ve sadece yeþil ümidi rehberim oldu.
Henüz bilinmeyen bir çiçek gibiydi,
Varmak arzusu.
Neye ve niçin varmak olduðu bilinmeden,
Ýstenen,
Dönüþ yollarýný haritadan silen,
Daðlarý un ufak eden…
Belkiler pusulam idi her dönemeçte
Ve ben, Lût kavminin günahsýzý idim,
Ardýna bakmayan.
Arkamda kalan zifiri boþluk idi,
Bakmadan gördüðüm.
Çýkýlmaz yollara çýkýp, varýlmaz menzile vardým.
Poyrazýn, üþümek iklimine komþu olduðu zaman…
Kirliydim vardýðýmda,
Ömrümün kiri vardý ruhumda.
Bitkindim,
Ömrümün pasý vardý bütünümde.
Dün olmayan bir þeydi
Ve de yarýnsýz idim,
Yollarýn bittiði menzilimde…
Kurumuþ bin aðaç arasýnda,
Nasýlsa yeþil kalabilmiþ tek aðacýn,
Sararýp dökülen yapraklarýnýn sakladýðý
Bir yeþil yaprak var üzerine titrediðim,
Esirgediðim…
Her gün doðuþunda
Yeþilini gözlerimle deðil,
Ruhumla sevdiðim…
Þiir : Gulnagme