Gözlerinin oylumlarýndan uçsuz bucaksýz uçurumlara düþüyorum... Kipriklerine tutunmaya çalýþtým ama , kocaman gözlerin itti beni.. Þimdi bitmeyen denizlerindeyim.. Tek dileðim boðulmak sadece.. Ben Senden gözlerini istemedim ki... Sadece onlarda yok olmak istedim Ve Sonsuzluða boðulmak.. Susamamak bir daha... Susmamak.. Kanmak... Ve kana kana , yana yana içmek onlarý.. Uçurummuþ gözlerin meðer.. Yine de korkmadým, Senindi çünkü.. Senin olandan korkulur muydu? Gözlerini sonsuz meskenim görmüþtüm.. Kendi gözlerim yoktu artýk .. Kendi evim de.. Senin gözlerindeydim iþte.. Göremiyordum ki kendi gözlerimi.. Sevemiyordum da... Bir tek yaþlarý hissediyordum.. Ama artýk onlar da donmuþtu soðuktan.. Hiç bir þey hissedemiyorum... Yabancý gözlere aðladýðým içinmiydi bu donuklar? Yoksa gözlerinin buðusundan attýðýn için mi ? Çözülür müydü o tuzdan donuklar? Eskisi gibi güler miydi? Gözlerinden itttin ya beni, Ne evim kaldý, ne meskenim.. Kendi evim de yok, gözlerim üþüyor soðuktan.. Ya ellerim.. . Sadece boðulacaðým bir çift göz istemiþtim senden... Bir beden deðil, bir kalp deðil ...
Nevin AKbulut -- On-Aralýk-ÝkiBinOn--16:25
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kıpkırmızı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.