kimsesizliðin
çýplak ezgisi
acýtmak için içimizi
acýlarý yaðdýrdý soluk gölgelerimize
bu kenti
tam da “sen” yerinden öperken
üzerinde seviþilmiþ çarþaflara benziyordu istanbul
biraz ýlýk
ayýp biraz
sahtekar arzulara kötürüm umutlar pazarýnda
çok sesli mahcubiyetler tezgahýnda satýlan
pür dikkat sevgili gözleri
miþ’li geçmiþ zamandan kurtarýr kendini
yoktayýzdýr artýk
boyumuz kýldan ince
sesimiz kör
hâl böyleyken ansýzýn yaðmur kuþlarý uçar
istanbul boðazý/mda
yaz kimin bahçesidir
kimin çiçeklerinde yapraklar
ederi kýrk bir kez ödenmiþ gövde
kekeme þehir kaybolmuþ çocukluktur iþte
denizin denize çaðrýsý
söze yenik düþen þairin dizelerinde
rüzgarý gamzesinden öperken
soðuk taþlarda yüzüm
aðlasam istanbul’un iki yakasý birbirinden kaçacak
dýþýmdan savurdular caddelere
içimden ölmek geliyor içimden öleceðim
yangýn saçlý bir kadýn ölecek benimle
düþüyor geceden ay
ay ondördü ondört parça
þimdi yakamoz bir delinin camdan kalbi
ve adam çýplaktý kadýn korkak
gülümserken aþk tüm puþtluðu ile
istanbul fotoðrafýný çekiyor…