Yanýlmýyorsam günlerden bahardý
Belki de sonbahar...
Kireç beyazý bir salon
Kolalanmýþ masa örtüsü
Gümüþ þamdanda mumlar
Kristal vazoda papatyalar
Her þey bembeyazdý
Baþka renk yoktu
G/özümü alan tek renk
Sahnenin ortasýndaki beyaz piyanodan
Yükselen Beethoven melodileri
Öyle bir renk ki
Ebruli bir senfoni
Iki Oratoryonun arasýna saklanmýþ
Mozaik misali
Rönesans kadýnlarý bir aryayý aðlatýyordu
Eroica’ya eþlik ederken
Ne tuhaf, onlar da beyazdý
Bir büyünün içinde
Hepimiz kimsesiz
Hepimiz sessiz
Ve esasýnda hepimiz bütündük
Kim olduðunu unutur mu insan
Nerede yaþadýðýný
Unuttum...
Unuttum kendimi
Damarlarýmda dolaþtý Ren nehri
Tabiatýn bir boþ anýna gelip
Sunmayý unuttuðu çiçeklerden
Biraz usare, biraz rayiha aldým
Gariptir ilk kez
Evde unuttuðum çakmaðým için hayýflanmadým
Yok yere aðlanýr mý
Aðladým
Gözlerimden akanlar
Kalbimden,dilime kadar ulaþamayanlarýn rutubetiydi
Yanýmda aþina oldugum bir simâ
Gözlerimin ta içine bakýp , gülümsedi
Her þey beyazdý
’’Büyü mü bu? ’’ dedi
Sahi; gözleri ne renkti?
11 . Eylül . 2008
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.