geceye saklanmýþtý
sensizliðin ayak izi
sendeleyen gözyaþlarýyla
arþivliyordu içindeki gurbetini
kirpiklerinde pusu kurmuþken
hüzün sohbeti
derinliklerinde sýrlar saklý sanki
bir yaný kalmamýþtý geçmiþin doðurganlýðýnýn
biliyordu hasretin yollarýnda
okunduðu gibi yazýlmaz
naif bir eðri
o yüzden
not býrakmadý vuslatýn eteðine
üzülmek istedi
daha güzel oluyordu hüzün siyah giyince
ruhundaki teselli sokaklarýnda
ne aþk vardý
ne de yürek izi
ruhunu izliyordu
ölü harelerin gözkapaklarý
yürüyordu
yürüyordu
nedendir
hala göremiyordu karanlýk
kendi tövbelerini
.....