Penceremin ýssýzlýðýnda cama kenetli gözlerim.
Dýþarýda hazan var, alabildiðine hazin.
Hüzünlü bir güz sabahýnda, ýslattýðým camýn gerisinde,
Yine her zamanki yerimde, sessiz gemimdeyim.
Sarýlar raks ediyor rüzgârýn naðmeleriyle.
Düþerken aðýr aðýr, gömmekte umutlarý kara topraða…
Savrulan, kavrulan yapraklarýn çürümeleri
Ve derinden gelen hüzün sesleri…
Biliyorum; kýþ gelecek az zaman sonra,
Solan yapraklarý katledecek baðrýnda.
Hazan savurmaya baþladý bile beni,
Artýk her þey uzakta…
Bugün sarý olmalý günüm,
Ýsimler sarýyla baþlamalý,
Þiirini yazmalýyým sararmýþ duygularýmýn.
Yeþil umutlar gelmeli bana hazan rüzgârýndan,
Kaynaþmalý, sonbahar yeþili olmalý yeniden her þey
Ve akasyalar da sarý…
Þiirler, yarý yolda býrakmamalý teleferiði,
Göstermemeli uçurumu.
O’nun iyilik haberini vermeli bana dostlarým.
Köprü olmalý bana ve çürümüþ ruhuma.
Hani ya dostlarým?
Geyik muhabbetlerinin boynuzlarýnda,
Þamatalarýn geceyi yýrtan çan seslerinde mi?
Nerdeler?
Ne güvenirsin dostlarýna?
Bilmez misin ki,
Artýk dostluklar, ismin sonlarýna güzel bir ek.
Kolaylanmýþ kankalýklarsa,
Eskilerin deðerine ne de hoþ örnek…
Ah ben ah! Hataný kabul etsene…
Etmez misin? Haydi, öyle ise þarkýný dinle.
“Artýk bu solan bahçede bülbüllere yer yok!”
Eline ne geçtiyse?