terkedilmiþ çocuktan önce küstüm kendime
camlara yanaþan daðlar öperken dudaklarýmý
saksýlara hapsolmuþ bela çiçeðim
çýðlýk çýðlýða uyanan kýyýlarýnda
ki topraðýnda zerreler
bize karýþan ben
vazgeçtim bu yüzden
yalnýzlýðýn geceyle buluþmasýndan
git baþýmdan
kapýlarýný gözlerime vuran sevdalar
yüreðime dolan hüzünde seviþmek yasak
kimi sevsem ölüm doðuyor kanýmdan
anýlar ki
denizin dalgalarýnda hep sevimsiz
ve aç
deli rüzgarýn kollarýnda büyüyen aðaçlar gibi parçalar
uzansam dallarýna kopuyor
öyle büyük bakmalar
ne olacak halim
çivisi çýkmýþ anlarým
ben
sonbaharda esmer kadýn
yaðmur gibi dökerken aðrýlarýný
beyaz açan
karanlýðým hem de biraz soðuk
ölme bana sevda
demirleþen baðrýma
kaçarken ayrýlýklardan yüzümü vurdular
görme siyah düþlerimi gözbebeklerimde
vallahi girersen baþýma
iki dakika yaþayamazsýn fikrimi
kaldýrýmlar yaþ
her yer cesed
ayaklanan þehrin uðultusunda ayýklýyamazsýn beni
aklýn üþür
git baþýmdan
gözlerimin tenhalýðýndan
sen yok
deniz yok
her yer sis ve
saðýr
aydýnlýða muhtaç vakitte gel
þimdi umutsuzluðun yorgunluðuyum
sol yanýma acý gibi kapaklanýyor zaman
hem görüyorsun severken bile seni
iyimserim
duyuyor musun rüzgarlarýmý
rüzgarla fýsýldaþan yapraklarý
çoðaldýkça bir bir ölüyor uzaklýðýma
arkanda duran güneþe git
yoksa alnýmýn çizgisinden bulutlar yürüyor
gördüm gökte kudururken
gözlerine daðýldýklarýný
kaygýlý duruþlarýn gülüþlerinden
ýsrarla seni sevdiðimden git diyorum
bela bir çiçeðim
kýyýlarýmda daðlar
masallar okur
uyuyor musun
yoksa
hüzün ölüm gibi sýçradý yüreðime
ayaða kalkýn güz bulaþýðý anýlar
sevda öldü
bana birþey diyen olmadý
terkedilmiþ çocuk gibi küstüm kendime