Ömrün freni boþalýrken kum saatinden, Kuru laflara karným tok. Kim bilir bir serçenin, kelebeðin ömrü, Ya da týrtýlýn kozasýnda durmasý kadar, Kýsa iken hayat bilmecesi; Boþa ýskalayacak vakit yok.
Tehirli bir tren gibi, Ayaðýna gelecek sanma mutluluðu. Mutluluk, yüreðinin kör kuyularýnda, Sýmsýký kapadýðýn avuçlarýnda saklý. Salýver sevda kuþlarýný, Sil gözünün yaþlarýný, Çatma öyle kaþlarýný, Bakýþlarýndan yüreðime saplanýr ok.
Sol yanýmý iþgal eder eþkalin, Düþlerimi süsler o masum halin, Yeter ki iste, düþerim yollara; Yine katýksýz ve ayak yalýn. Sana gönül bankamýn kredisi çok, Sevinçler yayýlsýn ay teninden; Artýk tüketecek vakit yok. Yok…
08/07/2011
Muhittin Alaca Sosyal Medyada Paylaşın:
Muhittin Alaca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.