gün geçti sen geçmedin

bu yolda baþladý sana olan duygularým
hani geçerken salýna salýna
ve bakmazken ben bakarken sen bana
duygularým birikmiþti her köþe baþýnda
her kaldýrým taþý altýnda
seni severken
ve böyle hergün içten içe ölürken
bilmezdim hayatýn zorluklarýný
yaþamýn alýp götürdüðü yarýnlarý
çocuk aklýyla herþeyi oluruna býrakýrdým
ve bi gün benim olursun sanýrdým

kar yaðardý ozamanlar
sokaðýmýzýn baþýnda toplaþýrdý çocuklar
kardan adam yaparlardý
yol yokuþtu
çýlgýnca ve özgürce kayarlardý
ve ömrümün en güzel anýydý o an
sabah olur sen geçerdin yine sokaðýmýzdan
saat yine her zaman ki gibi
sekize on var
ben seni hep böyle görürdüm
üzerinde siyah önlüðün
elinde çantan
sýrtýnda mavi hýrkan
ve yanýndan hiç ayýrmadýðýn
bana býraktýðýn kalbindeki yaran
oysa ben hep pencerenin önünde olurdum
ayný konumda saatlerce öyle dururdum
çocuktum
bilirdim herþey bi anlýk
ve ciðerimde ince bi hastalýk
þimdi iki ayaðý tutmayan
pencerenin önündeki sandalyede oturan
zayýf yüzlü bi çocuðum
bundandýr benim sana olan yorgunluðum

bu yolda baþladý sana olan duygularým
ayný konumda
ayný renklerde
hep ayný saatlerde
gün geçti
sen büyüdün ben küçüldüm
ve hayatýn çýkmazlarýnda
en umulmadýk anlarda görüldün

þimdi bilinmedik tek bi þey vardý belkide
sen benden habersiz
ben zaten kendimden ümitsiz...


yaykýn 2003
Sosyal Medyada Paylaşın: