Mürekkebi kurumamýþ bir dîvan içre
Adý düþtü “âþýk”lar meclisinden.
Hangi gönlün yangýnýndan sýçramýþtý bilinmez,
Asýrlarca âhý tüttü mýsralarda.
Bir cânân eteðine tutunmuþ bahtýna
Güllü libastan bir çekimlik ýtýr…
Mestâne baþýnda ezeli hülya…
Hâlce arza medeeed!
Kelâmýn yandýðýný
Söylesin biri þaire.
Dudaðýna sýr çalýnýr nihayet,
Gözlerinde âba dest baðlayan niyet…
Ezelden mülhemdi, eþ’arýn þiârý elem,
Harfe can için; kalem,
“Nun”dan hûn emerdi.
Bundan sebep divanlar,
Kan revandýr hep.
Ve,
Visal terennümünde, zikir tadý…
“Ya Hayy!" Yaz ömrüme cânâný.
Aruzun sýrtýnda aheste dolanýr sevda,
Âha med çeker, uzar hicranýn aðýdý;
Deðil mi ki âþýklýðýn makamý, gamdan geçer.
Leyla’ya uzanan her mevsimin adý bu.
Leylaaaa! Gamdan azad etme Mecnun’u.
Bigâneliði, mülkü virâne eyleyen güzel
Salýn gazeller arasýnda,
Çeþm süz, derde düþsün âþýkân
Kirpiðin, yelpazelesin gönüldeki ateþi.
Yaksýn divanlarý,
Yaksýn ki tütsün gam ocaðý.
Ýþi ne ki þairin, bir daha yazar elbet
Âþýðý düþürüp tuzaða,
Bir güzele râm ederek.
Olcay GÖKÇE ( Temmuz 2011)