AFET KIRAT ABLAMA SEVGÝLERLE...
Bir tren sesi böler, þehrin ýssýzlýðýný,
Daðlarda feryad kopar, yankýsýný duyanda.
Uzar gizli âh u zâr, baþýnda acý sevda,
Yâd eder geçmiþini, açar yalnýzlýðýný.
Hicran türkülerinde nehir akar gözünden,
Hüzünlü nice aþka, þiir yakar özünden.
Evvel zaman öncesi, yazgýsý aþk payesi,
Daðlarýn arasýnda, saklý cennet Amasya.
Adem Nebi burada, kansa “yasak meyva”ya,
Ebedi yaþanýrdý, aþkýn ilk hikayesi.
Yaratanýn takdiri, burasý Þehr-i Þirin,
Suyunda, topraðýnda aþk vardýr bu iklimin.
Ferhat’ýn hayâlinden bir “Þirin”ce yâr geçer.
Sûz-ý cihan denilse, dil lâl ü ebkem kalýr.
Nakkaþ’ýn kaleminde, gün gün tâkât azalýr.
Yanar sevda közünde, daðlarda vuslat biçer.
Külüngünün sesine uðrun uðrun gelen kim?
Al ve beyaz güllerde, aþk açar mevsim mevsim.
Meclis-i Þuârâ’da þiir gözlü bir kadýn;
Ýmbikten süzülür ruh, zarâfeti yanýnda.
Kelâm hüsnü ânýnda, ince ince yanar da,
Derd ü gamý okunur vuslatsýz baharlarýn.
Mihri’nin gönlünde aþk, ebedi bir hicrandýr,
Amasya, kaderine sevda üflenen cândýr.
Aynalý Maðara’da aþk dilinden söylence,
Taþýr dünden bugüne kalbe düþen sevdayý.
Aðlar incir kuþlarý, anlatýr can fedâyý,
Güneþ öper alnýndan, maðarayý ilk önce.
Kýzýn adý “Güzelce”, efsaneye nam olur,
Asýrlar geçse bile, nârý serencam olur.
Dinleyenin kalbine köz gibi aðýt düþer,
Ýnceden bir âh çeker Hulusi’yi her duyan.
Gürcüler güzeline gönlü kayar nâgehan,
Yalan olur murâdý, nerde aþk orada þer.
Tatlý canýndan geçer, yazýk iki sevdalý,
Ömür bütün cânânsa, “neylenir dünya malý?”
Bu þehr içre solunur, sevdalarýn içlisi.
Bir musýký duyulur, aþkla kabarýr gönül,
Ýkliminde mümkündür, gözyaþýna tahammül,
Aðlayýp inleyeni, cihanýn sevinçlisi.
Duy ruhunda bu þehrin, bitmeyen þarkýsýný,
Geçmiþten geleceðe, sevdanýn yankýsýný.
Bir tren sesi böler, maziyi hayâlimde,
Son kez bakýþlarýmla þehrimi kucaklarým.
Yaþadýkça; Amasya’m, sevdana giriftârým,
Sar beni þefkatinle; ömrümde, ecelimde.
Kubbelerin altýnda, ersem kutlu visale,
Ebedi bir âleme, uyansam aþkýn ile.
OLCAY GÖKÇE (AMASYA/2011)