gecenin rüzgar içen yüzü gibi
avuçlarýmý besliyor bulut tenleri
iklimler müebbet
yýrtmýþ bilgeliðin yol ayrýmýný
hiçbir ölçü tanýmaz
rotasýzlýðýn endiþelerini
örtünür birer birer
gözleri fer olan karaltýlar
sinsi ve hýrçýn
soluk soluða kaybolur düþ
kalbimi çalar
öfkesinden sýyrýlan ahenkleri
avuçlarýma dolanýrken gecenin ertesileri
karanlýða çelenk atar mevsimler
savrulurken umutlar boþluða
kendi benliðinde ürer insan
devrik cümlelerin ýslanan son acýsý gibi
.....