Lamekan düþlerimi sür yüzüme
hayrýma delil gösterdikçe aklýma zeval
gayretkeþliðime rapteyle sabrý
hüzün þehri yeganemde
eyyam seli götürür ömrü heyhat!
ilk heves
son nefes
uçurum baþýmý uzattýðým
zehir bilerek tattýðým
arada ben
ara da beni
bulunayým yokluðumun ötesinden
kiþileþtirdiðim kendimse
kendi kim kiþinin?
sorgusuz sualsiz cevaplarý mý bekler durursun
diyorum kendime de
þahitsiz defnediliyor sükutum
her karýþýna ruhumun
ben diyorum
ben !
ses gelmiyor içimden
ateþe pervane
pervaneye ateþ yandýðýndan beridir
ölümü avuç içinde besliyor beden
...
oturdum düþünüyorum
düþüncem ayakta
ayaklarým izini kaybettirmiþken
d/üþüyorum
daha vakit yok
harfler titriyor
kelimeler yüz asmýþ
pencere kenarýndan sýzarken yakaladým
meðer gönlümü güz basmýþ
bunca karmaþa ortasýnda
ben diyorum
ben!
yok mu þu ’ben’i
duyan gören?
N.R.N.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.