(Parantez...)

Ýçimdeki ben’e dokunurken bugün
Rüzgarýn eli savruldu sahte nefesimde.
Düþüncelerimin önem kazanmadýðý anda
Çýðlýklarým yankýlandý boþluklarda.

Var oluþun mayasýnda gözüm topraðý seçmeden
Seçilerek dünyaya geldik nedenini bilmeden.,
Ana rahmine düþtük... bir noktadan küçüktük,
Bir hiçtik, yoklukta var olduk
Var olmaya çalýþýrken yok olduk biz.

Yokluk ile varlýk arasýnda kendimizi aþamadýk biz kimiz?
Soðuk bir gecede yýprandý yüzlerimiz
Ayrýlmanýn ve geride kalmanýn acýsýydý hüzünlerimiz
Mermer taþýna yazýlan acýlardan kalma izlerde,
Su üstüne atýlan imzalardýk hepimiz.

Geçip giden zaman deðil bizleriz...
Bilinmeyene adým atar,bilineni kaydederiz...
Ayný çemberde dönüp duran kaderlerimizde,
Doðum ile açýlýp,ölüm ile kapanan paranteziz...
Sonsuzluk iksirini içmeye hazýrlanan bedenlerimiz...
Doðum ile baþlayan yaþamda ölüm ile çoktan yüzleþti...
Sýçrayýþ aný gibiydi ölümle eþitlenen yaþam çizgimiz....

Ferda Özsoy


Yorumu ile þiirime ses olan sayýn Hasan Dað beyefendiye çok teþekkür ederim.Sonsuz saygýlar sunuyorum efendim.




















Sosyal Medyada Paylaşın: