Ve þimdi utanmadan gidiyorsun öyle mi Henüz daha çökmeden yüreðimin aþk demi Sensiz de yürür elbet bu ’hayat’ denen gemi … Bil ki artýk gözümde sükût-u hayâldesin … Artýk ne al gönlümü ne de gönlün ‘’gel!’’ desin
Ýçine sinecek mi sinemdeki veryansýn Sen ki vahdetimizi ‘’mucize!’’ye sayansýn Yýk bütün köprüleri, gemileri ver yansýn … Varlýðýn bir meltemdi, þimdi esen yeldesin … Ne denizlerime að, ne rüzgârlar ‘’gel!’’ desin
Uzandýðým menzilden fersah fersah uzaksýn Bir oluk açmadýn ki gönlüm gönlüne aksýn Çarpýþtýr bulutlarý asuman öfke çaksýn … Kurak yalnýzlýðýma mayi bir bedeldesin … Aðdýr saðanaklarý göz seline ‘’gel!’’ desin
Gel gör ki sensizlikte depreþti yine sýzým Kýzýlýrmak kadar sýð, Nemrut kadar ýssýzým Vay benim ömür törpüm ansýzým zamansýzým … Sen cihandan uzakta, sûr’umdan evveldesin … Býrak da mahþer günü ruhun bana ‘’gel!’’ desin
Çekme ellerini yâr yaram üstüne bastýr Bu iniltiler bana sensizliðimden yastýr Boynum kýldan da ince daraðacýna astýr … Aþkla nefret arasý bir garip cebeldesin … Ýnfazýn kalemini kýrdýrmadan ‘’gel!’’ desin
Bir yudum mutluluðu reva görmedin bana Yâd ellere tav oldun zem içtin kana kana Tek bir umut kalmadý þimdi vuslattan yana … Miadýný doldurdun dönüþsüz eceldesin … Koyverme yalanlarý þu gedaya ‘’gel!’’ desin