yâr -yâren
karanlýk
bu defa
düþtü nefesim üstüne…
o hayat kapýsýný açmýþ
cerengler bedenimi titretmekte
anlýyorum
bitmiþ burasý…
gel!
denildiðinde
direnmenin faydasýzlýðý
bâhir…
varlýktaki ben alelacele
hýrsla dikiliyor karþýma
yüzyüzeyim
gördüklerim…
ah!
keþke inci desem
deðiller
utanýyorum…
ve
acýyorum karþýmdakine
kapkara…
oysa
yükselme merdivenlerini bilirken
neden
hep aþaðý inmiþim
yanlýþlýkla mý
iteklenerek mi…
bu saatten sonra
nafile sorgular…
hem
demezler mi
aklýseliminde
zifir de vardý ak ta…
yani
söz bitimi
sus baþlangýcý…
kalbim hâlâ kýmýldýyor
bim-ü ümid’le son defa
bir zikirlik daha atarsa
ve
vakit darlýkta deðilse
merhameti doldurur mîzaný…
ey ömrüm
toparlanmýþýz haberimiz yokken
ya ölüme varýrýz
ya da
yaþamaya…