Hiç sormadan

Uyudu mu bu gecede gözlerinde bir ölü
Kaçýna bastý avuçlarýnda cam kesiði bir yara
Sokak aralarýnda salýnan bir türkü
Aðzý þarap kokan bir denizden çýkmýþ gibi
Kavga eden yýldýzlardan geceye en büyük ne kaldý
Uykusuz gözlerin kadar büyük bir ay…

Taþlara basan ayaklarýna sarýlý deniz
Üþüyen bir kayýkçýnýn hayalleri gibi sýð
Ve daðlara uzanan bulutlar kadar özgür
Þapkasýný çýkartýyor bir volkan
Kýzýl güneþ yanýðý bir sabah alevi gibi
Esaretten çýkýyor sanki çizdiði duvarlarý
Karalar gibi…

Adýmlarýn cýlýz sokak lambalarýný titretirken
Köþe baþlarýna sinmiþ sarhoþ bir yalnýzlýk
Düþen böceklerden arta kalan sarsýntýlar
Gözlerine üþüþen bir pusulanýn sabýrsýzlýðý
Giderken bakýþmalar uçuþan kelebeklere
Sabýrsýzca heyecanýna yenik bir su damlasý
Sýðýnýyor üzerine toprak kokuyorsun diye…

Ýstasyon seslerinden cýlýz bir elveda
Kulaklarýndan kalkan uzun süreli bir ses
Daðlarýn arasýndan geçecek kýzgýn bir demir
Ellerin açýlacak bir pencere gibi dýþarýya
Telgraf tellerinden koþan sevgiler var
Üstünde hayatý ayýrmýþ vagon vagon
Acýlarý yakýyor bu demir adam
Ateþli bir hastalýk gibi…

Akþamlarý sesler çýnlýyor
Zaman su testisinden boþalýr gibi avuçlara
Bir kirpik kývamýnda gözyaþý gözlerime
Uzanan daðlarýn yamaçlarýnda hani belki
Bulmuþtur mecnun sevdiðini
Bir aðaç gölgesine düþen bir meyve gibi
Ayrýlýk çatlatýyor kuruyan dudaklarýmý
Ayýrýr gibi kavuþmuþ bir kitap sayfasýný
Ayýrýyor gönül seni bir daha sabaha…

Kapanýrken ýþýklar sanki ölüyor bu taþ binalar
Ýçi çiçek kokan yahut deniz soluyor insan
Yýldýzlar gibi ateþ almýþ barutlar gökyüzünde
Sokak baþlarýnda hýrsýz bir lamba gözleri açýk
Baykuþlarýn çýðlýklarýnda suskun bir yol
Karma karýþýk bir oyun gibi sana geliyor
Bütün eller…

Gün çýrýlçýplak bir ölü gibi uzanýp gökyüzüne
Kayýp çocuklarýn adýmlarý gibi topluyor bulutlarý
Hýrçýn dalgalarýn aralarýndaki susan tekneler
Çýngýraklý bir yýlan gibi siren seslerine boðulmuþ
Bir makasý birleþtir gibi þimdi kuþlar þarkýlar
Ayrýlýklar bir çapa gibi derine batýyor…

Sigara dumaný sarhoþ bir ressam gibi
Bir akþam üzeri bulutlarý boyuyor sapsarý
Mektuplarý birleþtiren bir kalem kadar uzaksýn
Mektuplar susturuyor insaný baktýkça
Sonbahar gibi yanan resimler düþüyor yerlere
Sapsarý bir güneþ ýþýðý gibi tutuþunca ellerimiz
Kirlenmiþçesine aðlýyor bulutlar
Duvarlarda sensizlik bir akþam yada sabah
Gittiðin günün izleri hala sýzýlarýmýn arasýnda...

Avuçlarým küçük bir çocuk gibi titrek ayazda
Yürümek ayyaþ bir çizgide çarparak sana
Denizler pencere kenarlarýnda pusuda
Aðaçlar resimlerin kök saldýðý bir çerçeve
Ayaklarým sonuna kadar batan bir çivi gibi
Ayrýlmýþ bir pul gibi avuçlarým izi çukurlaþmýþ
Kaç siren sesine tüketildi bacalarda dumanlar
Kaç demirden bir avuç gibi gemilere ýþýklar
Sana kaç ormanlýk mektup sýðdý incecik zarflara…

Çok karmaþýk sabahlara karýþýyor zaman
Öyle oturmakla konuþmuyor susuyor daðlar
Bir sapan gibi iki dað arasýna gerilen bulutlar
Bir haber uçurur gibi kanatlanmýþ kuþlar
Bir açýklý ezgiden giren þarký gibi gemiler
Yanaþýyor usulca yeniden
Seni getirmiþ gibi tütüyor dumaný
Yine o kara haberlerin müjdecisi
Örtüyor resimlerin üzerini
Hiç sormadan…

Hani gece uyurdu bu son dalga deniz
Sen git uzaklara bensiz
Yarým kalýr bu idam bu ipler ucu asýlý
Kýrýlýr kollarým
Her mevsim sonbahar ve dökülen hayaller
Dudaklarýma sýkýþtýrýlmýþ
Küçük bir gazoz kapaðý
Oysa içip sarhoþ gibi koþuyorsun içimde
Bir sokak bir mahalle arasý
Sönen köþe baþý kaçýþlarým
Ýðne deliðine tutturulmuþ bir göz gibi
Ucu kesik ayakkabýlarým üþüyor
Kapalý kapýlar ardýnda ayrýlýyor bedenden gölgeler
Bir çýkmaz sokaða çýkmaktayým oysa
Mutluluk denen bakýþlarým renkliydi eskiden

//Se

Sosyal Medyada Paylaşın: