ANAFOR

/ yalnýz, aþk masumdur /

Ýliþtirmeli bir tiril denizi
göðsünde kuruyan korkusuna
vedanýn… atlarý nallanmýþ zamanýna
eski eyerler yakýþtýrarak
el verilmez her vedaya
uzaklar dibimizde saklý
yakýnlar çok uzak…

fotoðraf köþesinde el(im)veda
kuruntusunda yüz güllerinin
kalemin kýrýldýðý zaman
bülbül kondu mahaller biliyorum
alnýmýn sapaðýnda
kuþkonmaz çiçekleri susuyor
göðün ýslak yerlerine
sevda iþi öyküler sunuyorum
kaç dudakta (d)okunan
þiir bulaþýðý ellerimle…

akþam kokuyor akþamlarý
kýyýsýna demirlediðim þehir
elimden uçan kuþ/luk renginde
yitirdiðim maviye çalan
þiir… üç paralýk saltanat…

usul usul dinlediðim
pikaplarda plaklarda yazýmsý
hüzün bildiðim Mart ayazý
çýðýrtkan insanlarýn geçtiði
sessizliðe düþen bulvar
haraç mezat satýlýyor dükkanlarda
entarilik yalnýzlýklar

bir ben bildim düþümü
okþamayý usançsýz
körkütükken raký dibinde
sevdiðim sarhoþluklar
ne yana baksam yalnýz duvar
içi boþ bir harabe nerede olsam
benim güzel sevgilim
yanýmda yokluðun var
belki de hiç olmamýþlýðýn
kandýrmýþtýr beni
zamana karþý tutulan zaman
kum saatinden akan ter
yenilginin nedeni
kaç baskýnda eðildim ben
zehir oldu aklýma sýzan duman

ateþe kül ektik dudaklarýmýzdaki kývýlcýmla
geceydi acýnýn en çok acýttýðý vakit
bütün izlerini bize saklayan

bende kök saldý bu kent
demiri paslý duraklarda ince belli yaðmur
ýslattý sere serpe en uzun gecesi
beklenen en yaþlý yalnýzlýðýmý
vurduðunda kara kaplý karaltý
výzýldadý baþýmdaki ýþýða
yýldýzdý göktü ateþti yaðan
sessizlikti bir tüfengin ucunu
ses içinde býrakan
aklým pusu kuþuna ödünç
inan/sana dilim baðlý
baldýranlar kovaladý nabzýmý

haddimizi aþtýk sýrayla
ne sen gelebiliyorsun þimdi
ne de ben seni bekliyorum boþuna
alýþtýðýmýz insanlar mekânlar þimdiki zamanlar
baðladý bizi uzaklýða
inan bana sevgili yarim inan inan
yerçekimi vardý aramýzda
seni densiz beni sensiz býrakan

Nevzat KONÞER
Temmuz 010

Sosyal Medyada Paylaşın: