CAN SIZIM

kar hançeriydi uykun
sýcak yaz tadýyla
alýp götürürken sessizce seni
içimdeki gürültüyü
ben bildim, ben duydum yalnýzca

kimse, kimsenin öyküsünde
baþrolü oynayamýyor
“ateþ düþtüðü yeri yakýyor” anne

yaným, yörem
karanlýðýn baðrý arka sokaklar/da
tutunamayanlardaným…

sensizlik…
boðazýmda, zincirli demir bir halka/ yalnýzlýk
ve o
benden, çok adým önde…


/hiç yalan söylemedin ki sen bana
þu ana kadar
ama bu ettiðin, en büyük yalan anne!
demedin
“anneler de ölürmüþ” diye/


susmak kabullenmektir
sustun, sustun öylece
demek ki, ö l d ü n anne!...

býraktýðýn sessizliði
anlatmak ne mümkün
hangi gömü eþdeðer olabilir ki bu sükûta?


kapanan gözlerinde durdu
söndü, silikleþti hayat
acýmasýz gerçekliðinde
ölümün elleri
çekip, yuvarlýyor kendi d e r i n l i ð i n e
her yer ayný mesâfe
acýdan f i r â r edilemiyor anne


“sesleri bana ninni gibi” dediðin
saatlerinin hepsini susturdum
sen susarken
sesleri saplanýyor göðsüme

dikiþ makinan
siyah bir örtüyle kaplanmýþ olsa da
ellerinin üstünde durduðu
bir sinema perdesi
týkýr týkýr iþliyor sesi
ayrýlýða bölünen beraberliði dikiyor gölgen…



körleþiyor zamanýn aynasý
siyah, soðuk bir býçak kesiyor
çoðul renkleri
dünya kadar büyüyor geceler
her birini içiyorum
son damlasýna kadar

gece sarhoþu bedenimin
titrek elleriyle
sana yazýp çizdiði
dayanaðým masadan
senli rüyalarý olan, uykular dileniyorum

kemiren, bitmeyen kalp aðrýmla içimdesin…
ve senle ben
yâdellerde
varlýðýyla, birbirinin hayatýndan
artýk geçemeyecek olan
gece yolcularýyýz

mavide duramayan, saralý zaman
sararýp düþüyor yere durmadan
diri, duru, deniz bakýþlarý kayýp
çok uzak ufuklara sürgün
gün/ geceye hep maðlup

giderken, beyazý da götürdün üzerinde
baþka bir milât bu
ýssýz, gri çorak bir ova
kýmýltý yok hayat dallarýnda
susmuþ sesler
boþ, bomboþ, anlamsýz dünya
kayboldum senden sonra

bugün benim doðumgünüm anne
büyü(medim)düm
elli yaþýný geçik
hâlâ salya sümük
bilmediði sokaklarda
annesini arayan
küçük bir kýz çocuðuyum…

senin beni kollarýna aldýðýn gün
yeni dünyadan korkarken
kokunla susturduðun ben/i
susturamýyorum…

bir dudaðýma, bir yüreðime bastýrýyorum tütünü
unutmuþ/ gün ýþýðýný çaðýrmýyor pencerem
yorgansýz gecelerim
üþüyorum ellerin olmadan…

açýkta her yer
yýkýldý kartal yuvamýz
bir cami avlusunda göçtü yarýnlarým
kýþa tutsak oldu baharlar
erimiyor buz salkýmlarý saçakta
toprak altýndan, k a p a l ý görüþlerimiz…

ne yüreðim ne de ayaklarým/ istekle
götürmedi beni hiçbir yere
bunca zaman
sýðamadým/ sýðýnamadým
topraðýnýn yýðýnýna dökülen
can sýzýma, s a n a koþuyorum bir tek…

Hâdiye Kaptan

c) Bu þiirin her türlü telif hakký þairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir


Sosyal Medyada Paylaşın: