Şehri İstanbul

Þehir, ne kalabalýk bir kavram,
Baþtan sona beton yýðýný umutlar,
Ekmek düþse yere, alacak kuþu yok,
Karganýn sesine hasret insanlar.

Þehir, çok kalabalýk sürülerce insan,
Kaldýrýmdan yola, dolu her yer,
Düþüp ölsen, bakýp dürten olmaz,
Her aný tasa, her gününde keder.

Ýstanbul bu, bir lahza gündüze çöker karanlýk,
Her yer kýyamet arafesi,
Ansýzýn doðar gün, öper betonlarý,
Sanýrsýn cennet sahnesi.
Asrýn nesli küçülüyor,
Kirlendikçe bu kadim þehirde,
Ve kirlendikçe sapýyor, azýyor kuduruk nefsi.

Sosyal Medyada Paylaşın: