karanlýðýn unutkanlýðýnda sürünürken varlýðým,
görmediðim, duymadýðým yaðmurun;
toprak kokusunu hissediyorum içerimde..
ve yoksun,
ama açtý yosma kaldýrýmýn çiçeði;
sen adam gibi kal istanbul,
ben se kayýp kentin gölge çocuðu..
çatlayan ellerimin duvarýnda zaman aþýmý,
yaþým, dünde buldu yarýnsýzlýðý,
ne kadar da sensin, bu gece
ne kadar esmer, kalmayan ömürde gözlerin..
ve sen hala yoksun,
baþka uykularýn düþlerinde yaþamamalýydýn,
iþte kalbim, faiilindir aþk;
ben adam gibi kalsaydým,
sen, allahýna kadar sevebilirmiydin..
AÞKA ECEL FIRSATI
karan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.