ALFABEM...
Hani gitmesen diyorum…
Sana yaþattýðým bunca acýlara raðmen kalsan diyorum,
Açsan cennet bahçesi kollarýný,
Cehennem sýcaðýný his etsem sen de.
Ýnzivaya çeksen olmaz mý þu gururunu?
Bir bedene sýðabiliriz,
Kalbi oynarsýn sen bu bedende,
Bense o kalbi sýrtlayacak ruh olurum,
Hani gitmesen diyorum bu bedenden…
Sözlere boðarýz aþký,
Nefisleri açlýktan yok ederiz belki de,
Ýhaneti þikayet ederiz polis amcalara,
Ayrýlýðý kovarýz bedenimizden,
Hani kal diyorum…
Haddini aþtý bu ayrýlýk,
Ne özlem yetti bu ayrýlýða,
Ne de fesatlar yok edebildi senliði.
Yeryüzünde hidrojene mahkum etme beni,
Oksijeninden bir parçada bana da ayýr,
Gözlere mahkum etmemelisin aþký be sevgili,
Niyete vurma zamaný gelmedi mi?
Mühür vuruldu sanki dudaklarýma,
Ne sesler duyuyor bu kulaklar,
Ne de güneþli bir günü görür oldu gözler,
Gidiþin körleri acýndýrdý halime.
Saðýrlara sordum senliði,
Þiveme güldü her biri,
Bir dilsizin þivesiydi sessizlik,
Bir benim þivemdi sensizlik,
Esip geçerdi sessizlik,
Bir yudum yokluk his ederdim alfabede.
Haykýrýr dururdu sensizlik,
Bir þilep gibi sýzardýn gamzelerimden,
Sensizlik sessizliði yok etti artýk,
Haykýrýp duruyor her þarkýda,
Her þiirde rastlýyorum sensizliðe,
Sensizlik sessizliði idam etti…
[Mehmet Yusuf SEZEN]
Sosyal Medyada Paylaşın:
mehmet.yusuf.sezen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.