PAPATYA
Ne yana baksam sen!
Yalanlar, çýðlýklar, hüsranlar…
Soluksuzca içime çektiðim sigaraydýn bazen,
Her solukta ölüme bir adým daha yürümekmiþ kahkahalarýn.
Bir tek papatyalarmýþ doðrudan caymayan,
Papatyanýn ilk yapraðý ben,
Son yapraðý sen,
Seviyor, sevmiyor…
Papatyanýn sapýydý hayatý özetleyen,
Tek olmakmýþ her zaman ömür denilen fanilikte…
Ayrýlýða yüklemekte varmýþ aþký,
Bu kaçýncý gidiþin sevgili?
Azýcýk üþümek miydi benden kaçýþlarýn?
O halde terk etsene sonbaharý, kýþý…
Buzullarý eritmiþtim oysa yüreðimde,
Ne yani papatya haklý mýydý?
Sevmiyor muydun?
Ýyi de hala sen kokuyor ellerim…
Kendime iyi bakmamý emretmiþsin,
Ve eklemiþsin bir bir bahanelerini ayný cümleye,
Her zaman seni sevdim ama…
Neden ama?
Bir katili sollar dilindeki ama’lar.
Günden güne ayýp etmiþsin yüreðime,
Sonra susup sýðýnmýþsýn ama’lara…
Bir bir kalbini terk etmiþ duygularýn,
Önce insanlýðý yitirmiþsin sözlerinde,
Sonra papatyanýn sapý gibi kalmýþsýn ortada,
O halde sýra bende,
Ölecek, ölmeyecek,
Ölecek, ölmeyecek…
[Mehmet Yusuf SEZEN]
Sosyal Medyada Paylaşın:
mehmet.yusuf.sezen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.