AMORTİ!...
Bir iki çizgi iþte…
Senden bana kalan miras,
Birisi kalbimin içindeki sen,
Ötekiler kolumdaki birkaç harf…
Piyangonun en büyük ikramiyesi gibiydi geliþin,
Sanki her þey avuçlarýmýn arasýndaymýþ gibiydi.
Ve bir ikramiye gibi günden güne deðer kaybediyordun bende,
Büyük yatýrýmlar yapmama raðmen…
Sevgi nolu þubemize kalbimi vermedim mi?
Aþk bahçemize yazýn ortasýnda sümbüller dikmedim mi?
Bütün nefsimi yok edip yalnýz ‘’sen’’ demedim mi?
Peki neden günden güne deðer kaybettin kalbimde?
Zirveyi rehin alýp peri masallarýna taþ çýkarmadýk mý?
Faniliðin cennetini tatmadýk mý?
O halde neden amortiye düþtün be sevgili?
Bir daha almam piyango falan,
Bendeyken piyangonun en deðerlisi deðil miydin?
Þimdi gideceðin ellerde amortiye bile denk gelmezsin inan…
Tüh be diyecekler varlýðýna,
Sürüm sürüm sürüneceksin beþ para etmez kalpler de,
Zirveden yerin yedi kat dibine girmek neymiþ göreceksin,
Aðlamaya bile utanacaksýn,
Birkaç zaman sonra ölümcül bir hastalýða yakalanacaksýn.
Ve inan ki sevgili,
Ne bir fatiha okunulacak ruhuna,
Ne de ismin anýlacak dudaklar da,
Yine ben de olacaksýn her zaman,
Sana fatiha olacaðým her an,
Dudaklarým senden baþkasýna lal olacak.
Sýratta bekle beni sevgili,
Tüm günahlarýmýzla geçeceðiz sýrattan,
Ne cehennem ateþi yakacak kalbimi,
Ne de cennetin güzelliði nefsimi talan edecek,
Cehennemim ol yak bütün kalbimi,
Ben bize cennet olurum ebediyette…
[Mehmet Yusuf SEZEN]
Sosyal Medyada Paylaşın:
mehmet.yusuf.sezen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.