Umutsuzluktan Öte…

Umutsuzluk doluyor duygularýma, inceden inceye.
Ýsyaným var þimdilerde, insafsýz gecelere.
Gündüzün ýstýrabý bitmeden,
Uykular bile umutsuzluklara kurban oluyor vahþice.
Yüreðinin kim için çarptýðýný ah bir bilseydim,
Girmezdim çýkmaz sokaklarýn derinliklerine.
Ruhum karanlýk bir tünelin umut dolu çýkýþlarýna koþarken,
Çýkýþlardaki uçurumlarýn farkýnda bile deðildi.
Umutlar ve uçurumlar birbirine arkadaþ olurken,
Kulaklarýmda ismin sinsice yankýlanýyordu.

Fýrtýnalý denizin dalgalarýnda kalan umutsuz bir gemi,
Karanlýk kýyýlarda umuda koþarken,
Önüne çýkan sivri kayalýklarda,
Ölümle yaþam dansýna çoktan merhaba demiþti.
Köpüren dalgalarýn gürültüleri,
Umudun, umutsuzluklara dönüþünün iniltileriydi.
Yaþadýðým aþk,
Kayalýklarda parçalanan bir gemiden,
Sularda kaybolan umutlardan bile çok,
Umutsuzluðun pençesinde kývranýyordu.

Yoksulluðun penceresinden yüksek konaklarý seyrederken,
Gelecekten umudunu kesenlerin duygularýnda,
Sevgi denen güzellik, can çekiþiyordu.
Bir gün bu konaklarýn bahçelerinde açan çiçeklere dokunmak,
Yoksul için, imkansýzlýðýn ötesinde umutsuzluðun adýydý.
Umudun tükendiði kýþýn ayazlarýnda,
Umutsuzluk ateþiyle yürekleri yanarken,
Yoksulluktan kurtulmak, sonsuzluklarda bir adresi gösteriyordu.
Ben,
Ne yoksul kaldým,
Ne sonsuzluklarda zenginliði aradým.
Ben bu aþkýn açmazlarýnda, çok ama çok yoksul kaldým.
Umutsuzluktan öte sonsuzluklarda,
Hayal aleminin gölgelerinde umut aradým.

Zaman, hýzla akýp giderken,
Kimileri için saniyeler saatlerden, hatta günlerden uzun oluyordu.
Benim için zaman kavramý anlamýný yitirirken,
Yüreðime düþen aþk damlalarý, derin izler býrakýyordu.
Büyük umutlarla göz göze geldiðimiz o anlar, çok gerilerde kalsa da,
Ben hala umuda yolculuklardayým.
Her saniye, her dakika beklemek yok mu?
Gökten düþen yaðmur damlalarýný saymaktan zor gelmekte.
Tüm benliðimi saran umutsuzluðum, içimde bir volkan oluþtururken,
Yanan yüreðim ve üþüyen bedenim,
Aþkýn, bir candaki tezatlarýydý.

Umutsuzluktan öte,
Gerçeklerin manasý, hayal alemindeki gölgelerin adýydý.
Gölgelerin karanlýðýnda aydýnlýða ulaþmak,
Beyaz elbiseler içinde sonsuz yolculuðun baþlangýcýydý.
Var olmak ve yok olmak kimileri için bir anlam taþýmýþ olsa da,
Benim için anlamýný çoktan yitirmiþ bir kavramdý.
Umutsuzluðun sancýlarý altýnda kývranýrken bedenim,
Umudunu kaybeden duygularým, karanlýk zindanlara mahkum oluyordu.
Gölgelerin karanlýðýndaki aydýnlýklara ulaþmak,
Sonsuzluklarda bir adresi gösterirken,
Ruhum, var olmak ve yok olmak arasýnda bocalýyordu.




Mehmet Macit 17.01.2011







Sosyal Medyada Paylaşın: