Çocuklar (I)
Küçük deyip geçme, gelecek onda
Bilmezden gelir de, BÝLEN çocuklar…
Rengini sorarsan, her türlü tonda
Müþfik çaðrýlara, GELEN çocuklar…
Yüreði tertemiz, hem de dupduru
Hayal dünyasýnda, tanýmaz zoru
Ýçinde çözümsüz, binlerce soru
Ne verirsen onu, ALAN çocuklar…
Ýþi hiç olmamýþ, aðayla beyle
Alâkayý kesmiþ, doðduðu köyle
Aç köpek delmez mi, fýrýný söyle?
Çaresiz kalýnca, ÇALAN çocuklar…
Ezelden damgalý, her yaný tuzak
En yeni mintaný, yýrtýk bir kazak
Tatlý dile hasret, sevgiden uzak
Bir küçük buseye, GÜLEN çocuklar…
Üvey evlat; iþin, baþka bir yönü
Gelir mi yediði, dayaðýn sonu?
Kim bilir ne sebepten, kirletir donu?
Sokakta kendini, BULAN çocuklar…
Yaz, kýþ hiç kurumaz, alnýnda teri
Katmer-katmer olur, teninde kiri
Nerdeyse tükenir, gözünün feri
Köprü altlarýnda, KALAN çocuklar…
Sevgisi kutsaldýr, üç büyük dinde
Basýnda, reklamda, mecliste önde(!)
Çocuk bayramýymýþ, hadi be sen de!
Daha yeþermeden, SOLAN çocuklar…
Rezillik diz boyu, çilesi; kader
Geçmiþten intikal, borcunu öder
Bu gidiþle hayat, nereye kadar?
Günyüzü görmeden, ÖLEN çocuklar…
Necati söylüyor, kendi dinliyor
Kim bilir kaç çocuk, þimdi inliyor
Her acý feryatta, kulak çýnlýyor
Geceler uykumu, BÖLEN çocuklar…
Necati OCAKCI
07.04.2011
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.