Sana aynalar býraktým Ýstanbul...
Her sabah ýþýklarýn düþtüðünde tentelere
Avaz avaz baðýran esnaf kalabalýðýnda
Kendini yenile diye...
Sana sayfalar býraktým Ýstanbul...
Dilimin ucundakileri sularýna demirleyip,
Paslandýrdým...
Ay ile oynaþtýðýn,
Maviliklerini çiz istedim güne,
Her gece sende biz,
Deliksiz uykularý uyurken,
Sen,
Hangi tutkuyla güzelleþiyorsun
Böyle derinden?
Sana aþklarý býraktým Ýstanbul...
Leandros ile Hero’nun sevdalarý kokuyor hala,
Kýz kulesinde
Sarmaþýklar gibi aþýklar,
Dalga gibi vuruyor sahillerine...
Sana anýlarý býraktým Ýstanbul...
Kah Eminönü’nde
Kah Haliç’te...
Bir anne gibi þefkatli,
Okþarsýn hala saçlarýmý
Adalar vapurunun tepesinde...
Sana þarkýlar býraktým Ýstanbul...
Çakýr keyif hüzünlerle dillendirdiðim,
Kenar mahalle meyhanesinde.
En çok seni çaldýlar,
En çok seni söyledim
Taþ plaklarýn aðýr kamçýlý sesinde...
Sana kalbimi býraktým Ýstanbul...
Ömür bitene kadar,
En deðerli resimler misali
Kal gözlerimin önünde...
Ecelim,
Boðaz sýrtlarýnda olsun...
Senin nefesini doldurayým ciðerlerime...
Cenneti göstereceðim havanla,
Seni hiç görmemiþ
Ve sýrf bu yüzden
Gerçekten ölü sayýlabilecek
Diðer ölülere...
Elif SEZGÝN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.