Yaðmur olmalýsýn;
Þemsiyelerin altýnda korunmaya çalýþmayacaðým,
Her bir zerresini derimin gözeneklerinden içeri alýp
Yudum yudum sarhoþluklar biriktireceðim...
Rüzgar olmalýsýn;
Yüreðimde bunca sevda pýnarlarý çaðlarken,
Dal da olsam akýntýnda gezinip
Kopmak pahasýna sürüklenmek isterim,
Kök saldýðým yerlerden...
Sevda olmalýsýn;
Adým adýný adýmlarýnýn esaretinde
Hecelerken...
Adamým olmalýsýn;
Hasretliyken böylesi kadýnýn olmaya,
Göðsünde uyutmalýsýn.
Sevdiysen eðer beni bunca
Bekleyiþleri dizdiysen saman yoluna
Kendini ömrüme adamalýsýn...
Kararým olmalýsýn;
Soru iþaretlerimi,
Kancalarýndan kopartýrcasýna...
Ve sýrýlsýklam,
Ve deli gibi,
Ve uðrunda ölünecek kadar;
Sevdiðim olmalýsýn;
Tanýdým iþte en nihayetinde
Sen ‘o’ olmalý,
‘O’ beklenen olmalýsýn...
Býrak,
Sevdan da duraklayýp,
Bir daha hiç hareket etmemek üzere,
Gözlerinin neminde yosun tutayým.
Ben ‘o’ insan olayým býrak,
Ve sen;
‘O’ olmalýsýn...
Elif SEZGÝN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.