Sen Marmara’sýn ben Ege...
Sularýmýz karýþmalý bir yerde.
Gözümün içerisinden geçen yaþlarýn
Yakýcý tuzunu eritmeliyim kalbinde.
Eðer ömürde ki dalgalanmalar biter de
Dönersem sularýna,
Bu kez bu kadýn yosun tutmaktan korkmayacak...
Bütün havai yangýnlarýný,
Senin sadeliðine adayacak...
Yakamoz zannederler bilmeyenler,
Oysa yüreðindir o parlaklýðý tüm ihtiþamýyla
Suyunun rengine veren,
Olmayacak yýllar terk-i cihanda
Bir unutuluþun ardýnda yitip giden...
Sen Marmara’sýn ben Ege...
Rüzgarýn aþka fýsýltýsýný duymak için,
Kulaðýný daya deniz minarelerime.
Ayaza çekilmiþ martýlarýn
Çýðlýklarýný iliþtir yakama.
Teninin kokusunu armaðan et
Gün batýmýna...
Rengini biriktir mercanlarýn,
Gülümse güneþin içinde kýrýlan ýþýðýna.
Rum balýkçýlar nasýl sabýrla örerse aðlarýný
Öyle örsün isteyeceðim Tanrý’dan
Kaderin aðlarýyla bizi birbirimize yazmasýný...
Nasýl nazlý nazlý vuruyorsan kýyýlarýna
Öyle nazlý kalacaðým yüreðinde
Sen Marmara’sýn ben Ege...
Er ya da geç,
Buluþacaðýz ayný mavilikte...
’Bir ömür bana seninle az sevgilim,
Çok geç tanýdým seni,
Bana onunda ötesi lazým...’
Elif SEZGÝN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.