Anne

sessizlik yarasý düþüncelerde anam
daha dokunmadan kurudu inceldi yaran
takip ettiðim her bir atlýnýn peþinden
geriye kalan...
gözlerini alýp gittiðimden beri
tel tel örülmüþ cefakarlýk saçlarýna
ziyan etmedim beyaz aklarýný
topuklarýna düþmesin diye sancýn




-geçerken turnalardan daha dün ben gibi-





yaþlý çizgilere durak eylemiþ temizlerken örümceðini
sýzlýyor bahçendeki ýhlamur kokusu
düþmesin yorgunluðun
uzanýyorum gölgelere




bu fýsýltý sonbahardan kalan
baðrý yanýk Eylül de saklý kimbilir
sýlada öksüz gözyaþlarým
sabahlarý beklerken kýzarmýþ ekmek



-þimdi gem vuruyor rüzgar piþman ceketlere-



býrakýp gittiðimden beri
unuttuðum merdiven baþýnda kalmýþ çocukluðum
usulca sýzdým geri aldým
tiryaki olmuþken rýhtým yalnýzlýða
öyle bir günde çýktým da
ben geldim Anne







Sosyal Medyada Paylaşın: