bu gece
Mecnun’un yüreðinden aþk þerbetini içerken
bir fikrin incecik kýyýlarýnda dalgasýzdý mavi denizler
yaralý kalbi ömrüme gül gibi dirilttikçe hem de
damarlarýmda gezen günahýmdan daha büyüktü sevabým
ihtimallerin gölgesinde kavrulan tutsak benler
umut çýðlýklarý silkeledikçe yalan düþleri ruhuma
kirpiklerimin ucundan düþüyor güneþ
rüzgarýna hapis her hecem çýnlýyor uçurumlarda
geceler nehir gibi uzandýkça
tenime dokunan hayaller küskün
yalnýzlýðýma...
gözyaþlarýmla sarýlý dün ak sayfalarda gürültü kopardýkça
kentin dudaklarýndaki bulutlar vedaya benzer mektuplar yazýyor
bir bir dolaþýyor anýlarýn yüzü sokaklarýmda
mýzrak gibi dokununca en hassas parçama acým
topluyorum çocukluðumu tuhaf telaþlardan
ve topladýkça rengi yitmiþ yeþillerden kendimi
düþüyorum uzakta bir söðüt aðacýnýn gölgesine
-þimdi aynalarda bile yabancý sessizliðim-
her günüm arsýz sonbahar
sus sende unutuluþa kaybolan intiharlarým
bilmez misin haykýrsan yýkýlýr soðuk duvarlar
geçit vermeyen yollarda daralýr nefes
ah iþkenceye hazýr heyecanlarým
beyazlar içinde karanlýða gidiyorum
ýþýklar bitti
kus beni bilinmezliðe
gökler tanýmýyor bakýþýmý
-ðöðsüne takvimlerini çekme hayat adým adým kopuyorum
her an’a iþlenirken duygularým
çýkmýyor hüznümün izi duygularýmdan
sen en son kývýlcým dolaþan saçlarýmda
ki herþey baþka inançla bakarken resmime
güler gibi yapýyor korkularým
baðrýma basýlan yaraya
yoksa iþlendikçe þehirlere maviler
sular gibi ihmallere akýyorum