Gün doðumundan
batýmýna kadar yaþanýyorken hayat
Bölünüyor
Dün, bugün, yarýn diye
Üç kesite ömür.
Yarýnýn telaþý, dünün piþmanlýðý olurken
Yaþanamadý da bugün…
I.
Gönlümün kýrýk sandalýnda
Baþbaþayým þimdi kendimle
Ayaklarým ýslak g/öz yaþýmla
Gül(d)üþlerim yetim
S/onsuzluðun içindeki boþlukta
Mavi g/ebeyken artýk karanlýða
Nefesim kýþ ayazýnda
O/damdaki koku hazan
Susuyor kalem-im
Lal oluyor dilim…
Suskunluk kor gibi yakýyor
Firar ediyor kelimeler
Ç/aðlayan hayaller kelebek kanadýnda
Kirpiklerimde asýlý kaldý yarýn
Sabýr tesbihini çeker oldum yalnýzlýðýn kör kuyusunda…
‘Gökkuþaðý gülüþünse hatýrýmda kalan hüznüm’
II.
S/özün bittiði yerde ey y/andýðým hayat
Eskiden düþünce acýtýrdýn caný(mý)
Bugünse düþündükçe…
Sustum!
Sustukça çoðaldým belki de kendime!
III.
Öylece baktým...
Baktým öylece!
Gördüm ki…
Tanrý misafiri piþmanlýklar
S/aklanamayan gün/ahlar
Aðýrlanýyor baþköþede
Neden-sizce!...
Hoþ geldin
Hoþ geldiniz
Þöyle buyurmaz mýsýnýz?