KEMOTERAPİ GÜNLÜĞÜNDEN...(AH BABAANNEM, TANIMADI BENİ...)

Tam toparlanmaya karar verdiðim sýrada, darmadaðýn oluverdim...
Eline doðduðum, eteðine tutunduðum,
Ýlk torunu olduðum babaannem uzun zamandýr ilk kez gördü beni...
Yalnýz yaþadýðýndan köyümüzde,
Amcam kýþ gelmeden getirdi babaannemi...
Bað bahçe olduðundan yazýn ayrýlamadý köyden,
Bende tedaviden dolayý gidemedim,
Birazda korktum hastaneye uzak olmayayým,
Korktum kemoterapi sonrasý ateþim çýkar diye...
Bugün, yarýn derken hep telefonla aradý,
Ama ilk kez gördü beni kemodan sonra...

Ýçeride bastonu elinde oturuyordu,
Amcamlarýn salonun baþ köþesinde,
Girdim salona: "buyrun, buyrun" diye davet etti beni...
"Babaanne" dedim, " benim Seçil"
Ve...
Zor attým kucaðýna kendimi,
Yapýþtým ellerine, sarýldým boynuna...
Kadýncaðýz inanamadý ben olduðuma;
Saç yok, kaþtan kirpikten eser kalmamýþ,
Sarý gri uzaylý biri gibiydim...
" Yavruuuum naptýn kendine, noldu sana" diye þaþkýn gözlerle baka kaldý...
Bende ne kadar zorladýysamda,
Aylardýr tahakküm kuramadýðým gözyaþlarýmý yine salýverdim gitti...

Bende bu hastalýðýn mahkumu deðil miyim?
Nasýl olur;
Bir mahkum esir alýr dedim ve býraktým gözyaþlarýmý...

Babaannem kýrýþýk ve kýnalý elini aðzýyla kapatýp epey baktý bana,
Yabancý gözlerle bakýyordu en acý olanýda...
Elinde eteðinde büyüdüðüm,
Koynunda uyuduðum,
Ýlk gözaðrýsý torunuydum...
Tanýmadý beni...
Tanýmadý...
Ýþte tam toparlanayým derken,
Yorgun kalbim daha da bir daðýldý...

20.10.2010
Sosyal Medyada Paylaşın: