umuda anlatýrken hüznün tatlý sözlerini gözlerimin feri söndü
akþamlarýn baðrýnda inceden ezgiye döndü aþk
hayaller kýyamet kopardýkça alýp baþýný gitti yaþamadýklarýma
az önce uzun teknelerle uzaklara uðurladým
yalnýz bir aðaç gibi yüreðimi
yüzüme vuran varlýðýn kusursuz sýladýr
umut ilk ýþýklarýnla kayboldu ya topraðýna
gölgende ürkek gün nereye sýðýnsa ölgün
-uzat sesimi fýrtýnalarda boðulsun yankým-
zamanlardan arta kalan sis yorgunluðum
gel yanýma otur gizle sessizliðe akan aklýmý
yokluða direnmeye çalýþan çocuk düþlerim bekar gecede
devirmeyin baþýnýzý yalnýzlýða kaldýk diye
iç geçiren rüzgar da dolanýnca usulca odamda
saksýlar da çiçekler de
dünler gibi boynunu büktü
çingene ruhuma yerleþen esmer yüzler
melekler hüzün saatine bakmayý unutunca
ismi hiç bana benzemeyen sevgiler doðurdular
giz sýðýnaklarýmdan ellerin çizdiði haritalara
yepyeni þehirlere
-hoþçakalýn güneþ girsin duvarlarýnýza-
þimdi ben
sarý odalarda izim kýpýrdýsýz
ve hiç dinmeyen kamçýlý sancýlarým öksüz yollarda
hem ne farkeder ki gözlerim
gündüzün bulutlarý geceye baktýkça
sineye çekilen penceresiz mevsimlere
ölmeli uykularým
bütün anýlar cenneti þaþýrmalý