GÜNLERDEN PAZARTESİ

Günlerden pazartesi, sen yoksun güneþ soluk,
Ýçimde zelzeleler, içimde yýldýrýmlar.
Bir nehir boþalýyor, bir nehir oluk oluk,
Gözyaþlarýma þahit uzanan kaldýrýmlar.

Hasretinin koynunda kýrýlgan açar güller,
Ne gülüyor menekþe ne zambak çiçeklenir.
Feryadýmýn sesine ses veriyor bülbüller,
Güneþin soluk rengi gözlerime eklenir.

Haftanýn ilk gününde yýðýn yýðýn insanlar,
Gözlerde uyku hali koþar telaþ içinde.
Benliðime dolarken yaþanýlan bu anlar,
Gözlerim seni arar, gözlerim yaþ içinde.

Günlerden pazartesi, okþuyor ýlýk ýlýk,
Saçlarýndan bu yana hafifçe esen rüzgâr.
Türküsünü söylerken baþucumda ayrýlýk,
Gönlüme aþkla dolar ruhumu kesen rüzgâr.

Sokaklara yayýlýr, loþ havasý denizin,
Dalgalarýn vuruþu gönlümü bir hoþ eder.
Yakamozdan gözlerin, kumsaldan ayak izin;
Silinince sahilin varlýðý olur keder.

Günlerden pazartesi, hâl kalmamýþ rýhtýmda,
Denizin üzerinde kýrýlgan gemiler var.
Ayrýlýk süzgecinden geçirilen bahtýmda,
Hasretinin yüzü var, özü Ýstanbul kadar.


Sosyal Medyada Paylaşın: